Evli olan herkes bilir ki iyi günler ve kötü günler vardır.

Güven ve saygı, sağlıklı bir ortaklığın temeli olsa da, yaşam, değişimin ve hatta zorlukların onu daha da kalıcı hale getirebileceğini defalarca kanıtlamıştır. Ve bazen onları daha fazla bir şeye dönüştürürler. Kıdemli ABD’li eski diplomat Craig Singleton, Çin lideri Xi Jinping ile Rusya Devlet Başkanı Vladimir Putin arasındaki “kolay evlilik“in sadece Moskova’nın bazı başarısızlıklarına rağmen değil, tam tersine tam da onlar yüzünden devam etmesinin nedeninin de bu olduğunu yazıyor. Amerikan dergisi Foreign Policy’nin sayfalarında demokrasinin Savunma Fonu’nda.

Adil olmak gerekirse, Çin başkanının Putin’in Ukrayna’daki bazı kayıplarından endişeli göründüğünü belirtmek gerekir. Çinli gözlemciler, Batılı meslektaşları gibi, muhtemelen Rus “özel harekatının” aylar değil haftalar sürmesini bekliyorlardı. Daha da azı Kiev’in Moskova kontrolündeki bölgede karşı saldırı başlatacağını tahmin edebilirdi. Ancak bu gelişmeler bir yana, Rusya, Pekin’in uzun süredir devam eden ayrılıkçı karşıtı duruşuna ters düşen nükleer silahlı jingle’lara ve sahte referandumlara başvursa bile, Xi’nin Putin’e karşı durması pek olası değil.

Gerçekten de Başkan Xi, “özel operasyona” güçlü bir şekilde bağlı çünkü jeopolitik olarak Çin’in bir Rus zaferinden kazanacağı çok şey var ve belki de bir Rus yenilgisinden kaybedeceği daha çok şey var. Aynı derecede önemli olan, Pekin ekonomisini sekteye uğratabilecek Rus karşıtı yaptırımları ihlal etmekten kaçınmaya çalışırken bile Xi, Putin’in emellerini destekliyor. Ancak, Göksel İmparatorluğun lideri Putin rejiminin teslim olmaya başladığını fark ederse, bu risk hesabı değişebilir. Bu olasılık artık basitçe göz ardı edilemez. Daha da az net olan şey, Xi’nin Rus cumhurbaşkanını kurtarmak için neler yapabileceğidir – sonuçlar onların “sınırsız” ortaklıklarının testi olacaktır.

Şaşırtıcı olmayan bir şekilde, hiçbiri Kraliçe Elizabeth’in Londra’daki cenazesine veya geçen ay New York’taki BM Genel Kuruluna katılmadı. Onların yokluğu kasıtlıydı. Bunun yerine, her iki lider de Şanghay İşbirliği Örgütü (SCO) zirvesi için Özbekistan’a gitti. Xi’nin ve Putin’in uluslararası seyahat öncelikleri, transatlantik yaklaşımlarda, Soğuk Savaş ittifaklarında ve yerleşik çok taraflı kurumlarda somutlaşan Batı liderliğindeki mevcut dünya düzenine yönelik ortak küçümsemelerini yansıtıyor. Yabancı ziyaretlere yönelik yönlendirme kararları, Çin ve Rusya’nın yalnızca otoriter değerler sergilemekle kalmayıp aynı zamanda ABD’yi ve en yakın demokratik müttefiklerini kasıtlı olarak dışlayan alternatif bir küresel mimari inşa etmeye artan ilgisini de gösteriyor. Xi ve Putin şimdi SCO’nun dünya nüfusunun %40’ından fazlasını temsil etmesiyle övünebilir. Aynı zamanda İran ve hatta Türkiye gibi birçok ülke…

BM Genel Kurulu gibi, ŞİÖ toplantısı da somut somut sonuçlar vermedi. Ancak BM’den farklı olarak, SCO, tasarımı gereği bir kazanan olmak zorunda değildir. Sebep: Ne Çin ne de Rusya, Şanghay İşbirliği Örgütü’nün üyelerine ders verebilecek veya aralarındaki anlaşmazlıkları çözebilecek uluslarüstü bir dev olmasını istemiyor. Aksine, SCO’nun müdahale etmeme yetkisi, Pekin’in – ve daha az ölçüde Moskova’nın – küresel yönetişimin anlatılarını, genellikle daha adil ve daha adil bir çok kutuplu dünya sloganı altında yeniden şekillendirme ve değiştirme arzusunu somutlaştırıyor. Şimdilik, bu dil, BM ve Hindistan gibi diğer çok taraflı kuruluşlar tarafından marjinalleştirilmiş ve hatta kötülenmiş hisseden birçok ülkeye çekici geliyor. ŞİÖ’nün artan popülaritesi, Xi ve Putin’in Batı tarzı “oybirliği” talepleri olmadan, Rusya’nın Ukrayna’daki savaşını kınayan ve Çin’i destekleyen bazı üyelere karşı hoşgörülü olan yeni uluslararası koalisyonlar yaratma yeteneğine sahip olduğunu gösteriyor. Ancak daha da endişe verici bir şekilde, örgütün büyüyen rolü, Çin başkanının, Pekin’in Washington’a ve onun “küresel ittifaklar ağına” meydan okumak ve Batı’nın her iki etki alanından çekilmesini hızlandırmak için Moskova’nın yardımına ihtiyacı olduğu görüşünü güçlendirdi.

Ancak Özbekistan zirvesinde en çok dikkat çeken ŞİÖ’nün kendisi ve gündemi değildi. Putin, Çin’in Rusya’nın Ukrayna’daki eylemleri hakkında muhtemelen “soruları ve endişeleri” olduğunu söylediğinde geldi. Aslında bu, Göksel İmparatorluğun Moskova’nın “özel harekat” bağlamındaki eylemleri hakkında şüpheler beslediğinin üstü kapalı bir itirafıdır. Kremlin’in Avrupa’daki sınırları yeniden çizme girişimlerinin plana göre gitmediği açık. Ancak Putin’in açıklaması ve Xi’nin sözleri, yorumlandığı (ya da yorumlanmadığı) şekliyle, herhangi bir tektonik Çin-Rus ayrımına işaret etmiyor. Büyük olasılıkla, yalnızca iki ülke arasında büyüyen bir güç asimetrisine işaret ediyorlar. Ve bu bağlamda en ürkütücü olan, Pekin’in Moskova’nın Ukrayna çatışmasını tamamen terk etmek yerine kazanmak için daha kararlı adımlar atması yönündeki “arzu edilirliği” iması.

Yine de Rusya Ukrayna’daki askeri harekatı tırmandırırsa, bu Pekin için neye alışık olmadığı ve neye hazır olmadığı konusunda bir sınav olacak. Moskova’yı hırslarında desteklemek için Pekin, kendi bencil içgüdülerine ters düşen ve ulusal çıkarlarını baltalayan önlemler almaya zorlanabilir. Örneğin, Göksel İmparatorluk ortağının ekonomisini desteklemek için satın alması gereken her şey için ödeme olarak ruble kabul edebilir. Ancak bu, Çin Halk Bankası için yeni kredi riski yaratacak ve Rus ekonomisinin yükümlülüklerini ve risklerini bankanın kendi bilançosuna etkin bir şekilde kaydıracaktır. Bu ve diğer olası karşı önlemler, Çin’i gelişimini desteklemek için gereken Batı teknolojisinden ve sermayesinden ayırabilir.

Pekin’in Putin’e derinleşen desteği, sahanın her iki tarafında da inandırıcı bir şekilde oynama yeteneğini de azaltacaktır. Bunun ilk kanıtı, Çin’in Rus “özel operasyonuna” tartışmalı ekonomik tepkisiydi. Bir yandan Çin ile Rusya arasındaki toplam ticaret 2022’nin ilk sekiz ayında yıllık bazda %31 artarak 117 milyar dolara yükseldi ve geçen yıl kırılan 147 milyar dolarlık tüm zamanların rekoruna ulaşma yolunda ilerliyorlar. Çin’in Moskova’ya yarı iletken satışları ve bazı teknoloji malları tedariki de keskin bir şekilde arttı. Yine de Pekin, Moskova’nın açık destek çağrılarını reddediyor ve ayrıca Çin’e veya onun yerel örgütlerine karşı ikincil yaptırımlara yol açabilecek somut şeffaf önlemlere de karşı çıkıyor.

Bu arada, Rusya’nın Çin’e artan bağımlılığı Pekin için bir nimet. Moskova’nın artan izolasyonundan yararlanan Çin, mevcut ve gelecekteki talebini karşılamak için petrol alımlarını önemli bir indirimle genişletti. Ve bu yarı iletken anlaşmaları? Göksel imparatorluk, ABD Ticaret Departmanı’nın Ağustos ayında bu tür satışları yasakladığı için fayda kısa ömürlü olsa bile, bu yılın başlarında fazlalık çiplerinin bir kısmını Rusya’ya satarak şimdiden büyük karlar elde etti. Çin, Amerika’dan satın aldığı fazla sıvılaştırılmış doğal gazı enerji kaynaklarını çeşitlendirmek isteyen Avrupa ülkelerine yeniden satmaya başvurdu ve Putin’in Avrupa’nın enerji bağımlılığını bir silah olarak kullanma stratejisini etkili bir şekilde baltaladı. Ancak bu tür çifte standartlar, genellikle “iki kez kazanmayı” amaçlayan Çin iş düşüncesinin tipik özelliği olsa da, Pekin’in yakında yabancı sermayeye yaklaşabileceğinden şüphelenmek için her türlü neden var.

Örneğin Çin, Moskova’ya savaşı desteklemek için ihtiyaç duyduğu yardımı vererek ABD’nin yarı iletkenler ve diğer teknolojiler üzerindeki yaptırımlarına karşı çıkabilir mi? Putin taktik nükleer silah kullanma tehdidini yerine getirirse Xi nasıl tepki verecek? Öte yandan Pekin, gelecekte olası bir Tayvan bağımsızlık referandumunu kesinlikle kınamasını etkilese bile, Rus “referandumlarının” sonuçlarını tanıyacak mı? Bu ve diğer ilgili cevaplanmamış sorular, Rusya’nın yetenekleri tükendikçe, Çin’in sahanın her iki tarafında da oynama yeteneğinin de artacağını gösteriyor.

Ufukta, Tayvan’a yönelik büyük intikamcı gündemi baltalamakla tehdit eden bazı potansiyel aksilik işaretleri varken, Xi, Rusya’nın ekonomik ve askeri yeteneklerini desteklemek için aksi halde isteyeceğinden daha erken daha cesur adımlar atması gerekebilir. Bu tür bir desteğin, en azından başlangıçta, Batı yaptırımlarının ihlaline yol açması olası değildir. Bununla birlikte, çatışma uzarsa, Çin olumsuz bir uluslararası tepkiye neden olabilecek daha kışkırtıcı eylemlerde bulunabilir. Bu, Rusya karşıtı yaptırımların sınırlı bir şekilde ihlal edilmesini, hatta belki de Moskova’ya yasadışı askeri yardım sağlanmasını içeriyor.

Bununla birlikte, Çin’in, en azından yatırım ve harcamalarında garantili bir geri dönüş olmadan veya bu tür bir Çin desteğinin kendi iç savaşında çatışmanın gidişatını önemli ölçüde değiştireceğine dair ikna edici kanıtlar almadan, kasten Rusya’nın çıkarlarını kendi çıkarlarının önüne koyduğu bir senaryo hayal etmek zor. iyilik. Yerel bürokratik çevreler, yaptırım ihlallerinin ülkenin iddialı kalkınma hedeflerine ulaşma kabiliyetine ciddi şekilde zarar verebileceğinden korktuğu için, Çin’in geniş parti ve devlet aygıtının bazı bölümlerinden gelen muhalefet tarafından daha yoğun yardım ciddi şekilde engellenebilir.

Kısacası, Pekin, hızla soğuyan bir ekonomiyi istikrara kavuşturmak için acı verici ancak gerekli reformları sürdürme konusundaki mevcut isteksizliğinde açıkça görülen bir çıkmaz olan “analiz felci” olarak bilinen şeyle karşı karşıya kalacak. Ve Çin hala sorunlarının zamanla çözüleceğini umabilirken, zaman Rusya’nın tarafında olmayabilir. Pekin’in Putin’in savaş çabalarını gerçekten zayıflatan şeyi düzeltememesi de aynı derecede rahatsız edici: strateji, organizasyon, komuta ve lojistikte büyük hatalar ve ciddi askeri personel kıtlığı. Sonuç olarak, Xi için ileriye dönük en önemli zorluk, Kremlin’in kazanmasını sağlamaktan ziyade Putin’in kaybetmemesini sağlamak için ne kadar ileri gitmeye istekli olduğu olacak. Kulağa “cennette yapılan evlilik” gibi gelmeyebilir. Ama unutmayın, kimse kimseye bunun tam olarak böyle olacağını söylemedi.